دور بودن از این محیط و ننوشتن مطلب روحم رو خسته کرده دلم می خواد بنویسم حالا اینجا یا بلاگفا ..فرق نداره..مهم اینه که بنویسم ..

دعوتت می کنم امشب به نبودنم به یادم ..

به دلی که بی تو سرده ..

به دلی که پاره پاره اس ..

به دلی که توبه کرده..

فردا سالگرد شهدای غدیره ..

همه   می خوان برن سیرچ..

وآن سال ..سال 1381..

بامداد پنجشنبه..

سقوط هواپیمای آپلوشن روسی..

با  پرواز 276 پاسدار جان بر کف لشکر 41 ثارالله..

(ولن یخرج من بیته مهاجرا الی الله و رسوله ثم یدرکه الموت فقد وقع اجره علی الله)

گویند:دوست داشتن برتر از عشق است!!!!!!!؟؟؟؟؟

عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی. اما دوست داشتن پیوندی است خودآگاه و از روی بصیرت روشن وزلال. عشق بیشتر از غریزه آب می خورد. هر چه که از غریزه سر می زند بی ارزش است و دوست داشتن از روح طلوع می کند و تا هر جا که یک روح ارتفاع دارد، دوست داشتن نیز همگام با آن اوج می گیرد.

عشق در غالب دلها ، در شکلها و رنگهای متشابهی ، متجلی می شود و دارای صفات و حالات و مظاهر مشترکی است. اما دوست داشتن در هر روحی جلوه خاصی از خود به نمایش می گذارد.

عشق با شناسنامه بی ارتباط نیست و گذر فصلها و عبور سالها بر آن اثر می گذارد، اما دوست داشتن در ورای سن و زمان و مزاج زندگی می کند. عشق طوفانی و متلاطم است اما دوست داشتن آرام و استوار و پر وقار است و سرشار از نجابت. عشق با دوری و نزدیکی در نوسان است و اگر دوری به طول انجامد ضعیف می شود . عشق جوششی یک جانبه است و از این رو همیشه اشتباه می کند و در انتخاب به سختی می لغزد و یا همواره یکجانبه است و می ماند و گاه میان دو بیگانه نا همانند ، عشقی جرقه می زند و چون در تاریکی است و یکدیگر را نمی بینند ، پس از انفجار این صاعقه است که در پرتو روشنایی آن ، چهره یکدیگر را می توانند دید و در اینجاست که گاه ، پس از جرقه زدن عشق، عاشق و معشوق که در چهره هم می نگرند ، احساس می کنند که همدیگر را نمی شناسند و بیگانگی و نا آشنایی پس از عشق فراوان است.

اما دوست داشتن در روشنایی ریشه می بندد و در زیر نور سبز می شود . در حقیقت ، در آغاز دو روح خطوط آشنایی را در سیمای همدیگر می خوانند و پس از آشنا شدن است که خودمانی می شوند و ممکن است که دو نفر در عین رودربایستی ها احساس خودمانی بودن بکنند و این حالت به قدری ظریف و فرار است که به سادگی از زیر دست احساس می گریزد و سپس طعم خویشاوندی از سخن و رفتار و آهنگ کلام یکدیگر احساس می شود.

عشق جنون است و جنون چیزی جز خرابی و پریشانی فهم و اندیشه به بار نمی آورد. اما دوست داشتن ، در اوج معراجش ا زسر حد عقل فراتر می رود و فهم و اندیشه را از زمین بلند می کند و با خود به قله اشراق می برد.

عشق زیبائیهای دلخواه را در دوست می آفریند و دوست داشتن زیبائیهای دلخواه را در دوست می بیند و می یابد.

عشق یک فریب بزرگ و قویست و دوست داشتن یک صداقت راستین ، صمیمی ، بی انتها و مطلق.

عشق در دریا غرق شدن است و دوست داشتن در دریا شنا کردن.

عشق بینایی را می گیرد و دوست داشتن بصیرت می بخشد.

دکتر علی شریعتی